Του Μίχα τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά.

Ο αγώνας της 7ης Ιούνη 1972 με αντίπαλο τον Π.Α.Ο.Κ. για την ημιτελική φάση του κυπέλλου Ελλάδος έμεινε στην ιστορία για πολλούς λόγους. 

Για την μεροληπτική διαιτησία του ρέφερι και εντολοδόχου της χούντας, Χρήστου Μίχα, που είχε ως αποτέλεσμα τον αποκλεισμό της ομάδας από τον τελικό της διοργάνωσης.


Για την οριστική διακοπή της αναμέτρηση στο 88ο λεπτό εξαιτίας επεισοδίων και την τιμωρία αρκετών ποδοσφαιριστών της ομάδας από τα όργανα της χούντας.


Για το ότι έσπασε μια παράδοση χρόνων που ήθελε την ομάδα μας να μην ηττάται από τον Π.Α.Ο.Κ. σε οποιαδήποτε διοργάνωση ή φιλική αναμέτρηση και που κρατούσε από τις 12 Μαΐου 1963. 

Ο Χρήστος Μίχας 2 χρόνια νωρίτερα είχε καταβάλει τεράστιες προσπάθειες ώστε να μην πάρει η ομάδα μας το κύπελλο του 1970, το οποίο αποτελεί και ο τελευταίος τίτλος της μέχρι σήμερα. 

Ο τελικός διεξήχθη στις 28 Ιουνίου στο Καυτανζόγλειο και ήταν η 1η φορά που δεν συμμετείχε ούτε μία ομάδα από το λεκανοπέδιο, ενώ υπήρξε και ο 1ος αγώνας που μεταδόθηκε ζωντανά από την ελληνική τηλεόραση, παρουσία 50.000 θεατών (46.695 εισιτήρια). 

Η ομάδα μας πήρε το κύπελλο με τέρμα του Μανώλη Κεραμιδά στο 8ο λεπτό της αναμέτρησης, με τον Χρήστο Μίχα να ακυρώνει 2 γκολ του Αλέκου Αλεξιάδη και τον Π.Α.Ο.Κ. να χάνει πέναλτι με τον Κούδα στο 33΄.

Έτσι έγινε η 1η ομάδα εκτός Αθήνα και Πειραιά που κέρδισε τον τίτλο μετά από 40 χρόνια ύπαρξης του θεσμού. 

Στον αγώνα δεν αγωνίστηκε λόγω τιμωρίας ο Τάκης Λουκανίδης και τον αντικατέστησε ο Ιωσήφ Μιχαηλίδης. Ο Τάκης Λουκανίδης ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του πορεία από την Δόξα Δράμας, μετά αγωνίστηκε για πολλά χρόνια στον Παναθηναϊκό και την περίοδο 1969-70 αγωνίστηκε με τα χρώματα της ομάδας μας, πετυχαίνοντας 8 γκολ σε 45 αγώνες. Εν συνεχεία αποχώρησε από την ενεργό δράση. 

Στον τελικό αγωνίστηκαν για την ομάδα μας οι Χρηστίδης, Πάλλας, Ναλμπάντης, Σπυρίδων, Ραπτόπουλος, Σεμερτζής, Ψηφίδης (αλλαγή), Συρόπουλος, Κεραμιδάς, Αλεξιάδης, Παπαιωάννου και Μιχαηλίδης. 

(Ο Μίχας μιλάει για τον τελικό του '70)

Ο εντός έδρας αγώνας της 7ης Ιούνη 1972 για την ημιτελική φάση του κυπέλλου διακόπηκε στο 88ο λεπτό της αναμέτρησης, όταν εξαντλήθηκε η υπομονή των ποδοσφαιριστών μας και επιτέθηκαν στον διαιτητή, με το σκορ να είναι 2-1 υπέρ της αντιπάλου ομάδος. 

Μέχρι εκείνη την στιγμή ο Χρήστος Μίχας είχε αρνηθεί 2-3 πέναλτι στην ομάδα μας και είχε αποβάλλει τον ποδοσφαιριστή μας Γιάννη Μπαλάφα στο 40ο λεπτό.

2 λεπτά πριν τη λήξη της κανονικής διάρκειας της αναμέτρησης οι ποδοσφαιριστές μας ζήτησαν εξηγήσεις από τον διαιτητή με αποτέλεσμα να υπάρξει εμπλοκή και να επέμβουν τα χουντικά όργανα της τάξης. 

Ο αγώνας δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, η ομάδα αποκλείστηκε από το κύπελλο, οι εισπράξεις του αγώνα πήγαν στην αντίπαλη ομάδα και έσπασε η εννιάχρονη παράδοση κατά του Π.Α.Ο.Κ. 

Συν τοις άλλοις οι ποδοσφαιριστές της ομάδος μας Άγγελος Σπυρίδων και Αλέκος Αλεξιάδης τιμωρήθηκαν με ετήσιο αποκλεισμό, ο Βαγγέλης Συρόπουλος με εξάμηνο και με τρίμηνο οι Γιάννης Μπαλάφας και Σοφοκλής Σεμερτζής. 

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ερχόμενη αγωνιστική περίοδο 1972-3 η ομάδα να εμφανιστεί αποδυναμωμένη και να τερματίσει 9η στο πρωτάθλημα, όπως και να αποκλειστεί από τον Λεβαδειακό μόλις απ΄ τον 2ο γύρο του κυπέλλου. Παρ΄ότι είχε ενισχυθεί με τους Μίλτο Κουμαριά και Σπύρο Καπερνέκα από τον Ολυμπιακό, καθώς και τον Γιώργο Μπιτζίδη από τον Πανσερραϊκό. 

Οι εφημερίδες της εποχής χαρακτήρισαν τον συγκεκριμένο αγώνα ως "το ντέρμπι του μίσους" και τα Αθηνοκεντρικά μέσα μαζικής μαλάκυνσης ξεκίνησαν έναν ανελέητο πόλεμο κατά του συλλόγου. Ο αγώνας είχε τηλεοπτική κάλυψη και οι φάσεις των επεισοδίων παίζονταν και ξαναπαίζονταν στις αθλητικές ειδήσεις μέχρι να πειστεί και ο τελευταίος τηλεθεατής για το εγκληματικό πρόσωπο του συλλόγου. 

Ο Άρης Μανωλόπουλος, τότε έφορος της ομάδας, είχε δηλώσει όταν παρέδωσε την παραίτηση του πως «Δεν είναι λίγο πράγμα να σου κλέβουν εν ψυχρώ τον μόχθο, τον ιδρώτα, το αίμα σου, γιατί έτσι το θέλουν αυτοί που παριστάνουν τώρα τους τιμητές. Η υψηλή σκοπιμότητα και η διπλωματία έχουν και ένα όριο». 

Ο Χρήστος Μίχας έμεινε επίσης στην ιστορία ως ο διαιτητής του «Μαύρου Τελικού» μεταξύ της Μίλαν και της Λιντς Γιουνάιτεντ που διεξήχθη στο Καυτανζόγλειο στάδιο. 

Ο τελικός του Κυπέλλου Κυπελλούχων του 1973 ήταν ο δεύτερος μέσα σε 3 χρόνια που θα φιλοξενείτο στην Ελλάδα. Δυο χρόνια νωρίτερα είχε διεξαχθεί στο Καραΐσκάκη για την ίδια διοργάνωση ο τελικός του 1971, ανάμεσα στην Ρεάλ Μαδρίτης και την Τσέλσι. 

Σε αυτόν τον τελικό η UEFA έσπασε την παράδοση που ήθελε τον διαιτητή να προέρχεται από τη χώρα στην οποία διεξάγεται ο τελικός, καθώς δεν εμπιστευόταν τους Έλληνες διαιτητές. Σε εκείνο τον τελικό (που τελικά ήταν διπλός, καθώς το πρώτο παιχνίδι έληξε ισόπαλο 1-1 και έγινε επαναληπτικός αγώνας, τον οποίο κέρδισε η Τσέλσι με 2-1) είχε σφυρίξει ο Ελβετός Ρούντολφ Σόιρερ. 

Το 1973 η UEFA αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα να εμπιστευτεί τους Έλληνες διαιτητές, κι έτσι σαν διαιτητής του τελικού εκείνης της χρονιάς, ορίστηκε ο Χρήστος Μίχας, ο οποίος έγινε ο πρώτος Έλληνας διαιτητής που σφύριξε σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης. 

Στις 16 Μαΐου στο Καυτανζόγλειο παρόν ήταν ο Ιταλός πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ, Αρτέμιο Φράνκι, καθώς και η επίσημη σύζυγος του δικτάτορα, Δέσποινα Παπαδοπούλου. Στον αγωνιστικό χώρο σε μια τελετή με μπόλικο κιτς εμφανίστηκαν τσολιάδες με την αγγλική και ιταλική σημαία. Με την ελληνική οι παίκτες των δύο ομάδων. 

Από τη μία υπήρχε η Μίλαν του Νερέο Ρόκο και τον Τζιάνι Ριβέρα ως πρώτο βιολί. Από την άλλη η Λιντς του Ντον Ρέβι που είχε πάρει την ομάδα από την Γ’ κατηγορία το 1961 για να την οδηγήσει τρένο δύο χρόνια αργότερα στη μεγάλη κατηγορία κι από εκεί στο πρωτάθλημα του ’74, στο κύπελλο του ’72 και στα Κύπελλα Εκθέσεων (μετέπειτα ΟΥΕΦΑ και Γιουρόπα Λιγκ) του ’68 και ’71. 

Το παιχνίδι έληξε 1-0 υπέρ της Μίλαν. Ωστόσο αυτό που συνέβη εκείνο το βράδυ δεν έχει ξαναγίνει. 

Όταν οι παίκτες της Μίλαν ξεκίνησαν να κάνουν τον «γύρο του θριάμβου», οι Έλληνες οπαδοί αντέδρασαν με αποδοκιμασίες και αντικείμενα, έβριζαν τον διαιτητή, ενώ φώναζαν «Σούπερ Λιντς» και ζητούσαν να βγει η αγγλική ομάδα στον αγωνιστικό χώρο. Έτσι οι Ροσονέρι αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν, ενώ τα "παγώνια" επέστρεψαν στον αγωνιστικό χώρο και αποθεώθηκαν από τον κόσμο σαν νικητές, κάνοντας κάτι σαν γύρο του θριάμβου. 

Ο Χρήστος Μίχας ήταν ο αρνητικός πρωταγωνιστής του αγώνα. Μόλις στο 4ο λεπτό του αγώνα χάρη σε ένα ανύπαρκτο φάουλ (το οποίο κέρδισε ο μετέπειτα προπονητής του Ολυμπιακού, Αλμπέρτο Μπιγκόν), ο Λουτσιάνο Κιαρούτζι άνοιξε το σκορ για τη Μίλαν, με απευθείας εκτέλεση φάουλ. 

Και αυτή ήταν μόνο η αρχή. Σε ολόκληρο το υπόλοιπο παιχνίδι ο Μίχας ακύρωσε χωρίς λόγο γκολ της Λιντς, αρνιόταν καθαρά πέναλτι στη αγγλική ομάδα, ενώ λίγο πριν τη λήξη του αγώνα απέβαλε τον Νόρμαν Χάντερ της Λιντς, επειδή χτύπησε εν θερμώ τον Τζιάνι Ριβέρα της Μίλαν, αφού όμως ο προηγούμενος τον είχε μαρκάρει σκληρά χωρίς να δοθεί φάουλ. Φυσικά το γεγονός μόνο απαρατήρητο δεν πέρασε. 

Οι εφημερίδες την επόμενη μέρα κυκλοφόρησαν με καυστικούς τίτλους. «Τα δύο Μ κατέκτησαν το Κύπελλο» (Μίλαν και Μίχας) έγραφε η "ΟΜΑΔΑ", ενώ τα "ΝΕΑ" είχαν τίτλο «Ποιο ποτάμι θα ξεπλύνει την ντροπή της διαιτησίας;». 

Οι αγγλικές εφημερίδες για χρόνια υποστήριζαν ότι ο Μίχας δωροδοκήθηκε από τους Ιταλούς. Ο ίδιος είχε αποδώσει στην ισχυρή βροχή κάποια λάθη που έκανε στον αγώνα. Ο Μίχας τελικά τιμωρήθηκε από την Ε.Π.Ο. και την UEFA, η οποία όμως ποτέ δεν δέχτηκε το αίτημα της Λιντς για επανάληψη του αγώνα. 

Το 2009 ο Βρετανός ευρωβουλευτής Ρίτσαρντ Κόρμπερτ ζήτησε από την ΟΥΕΦΑ τη διενέργεια έρευνας για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες διεξήχθη εκείνος ο αγώνας και το κατά πόσον ο Μίχας χρηματίστηκε ή όχι, καθώς και την αφαίρεση του Κυπέλλου από τη Μίλαν. 

Φυσικά ο ευρωβουλευτής διάλεξε τον χρόνο για τον τόπο, καθότι ήταν παραμονές ευρωεκλογών και έβαζε υποψηφιότητα στη περιφέρεια του Γιορκσάιρ και του Χάμπερ, εκεί δηλαδή που είναι ο πυρήνας των οπαδών της ομάδας. Ο ίδιος σε δηλώσεις του έλεγε: 

«[…] έστω και τώρα να γίνει έρευνα για τα γεγονότα εκείνου του τελικού που μας προκάλεσε 36 χρόνια πόνου. Τότε μας έκλεψαν το τρόπαιο. Ο διαιτητής έκανε μια σειρά απανωτών σφαλμάτων σε βάρος της ομάδας μας, χαρίζοντας το κύπελλο στην Μίλαν». 

Φυσικά δεν έγινε τίποτα. Ο κανονισμός της ομοσπονδίας έτσι και αλλιώς ορίζει πως μετά το πέρας 10 ετών παραγράφεται κάθε πειθαρχική παρέμβαση και έρευνα για δωροδοκία. Έτσι η Λιντς δε δικαιώθηκε ποτέ. 

Ωστόσο ο κόσμος που βρέθηκε εκείνο το βράδυ στο Καυτανζόγλειο ήταν μάρτυρας της σφαγής και αποθέωσε τα θύματα αυτής της σφαγής. 

Όσο για τον Χρήστο Μίχα συνέχισε μέχρι το 1977 να σφυρίζει σε αγώνες ελληνικού πρωταθλήματος (είχε αρχίσει το 1968). Στη συνέχεια ασχολήθηκε με τα διοικητικά της διαιτησίας.


Στη Λιντς Γιουνάιτεντ θυμούνται ακόμα την εφιαλτική βραδιά του Καυτανζογλείου.